[...] Ιδιαίτερα για κάποιον που σε όλη του τη ζωή ασχολήθηκε με τέτοια θέματα, όπως είναι τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, είναι μια πρόκληση να μπορέσει να τα προσεγγίσει από μια άλλη σκοπιά εκτός από την εμπειρική. Ή τουλάχιστον να δώσει στους ειδικούς των θετικών επιστημών μια τέτοια εικόνα των διεθνών σχέσεων που να προσφέρει το έναυσμα, αν όχι βέβαια και τη δυνατότητα να την αναλύσουν με τα εργαλεία της δικής τους σκέψης.
Σαν αφετηρία μιας τέτοιας προσπέλασης χρήσιμο είναι να δούμε ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του διεθνούς χώρου στο σύνολο του και ανεξάρτητα από τόπο και χρόνο. Το γνώρισμα αυτό είναι η επικοινωνία. Κρατικές ή μη κρατικές μονάδες, ομάδες και άτομα επικοινωνούν διασυνοριακά είτε άμεσα είτε έμμεσα μεταξύ τους. Η επικοινωνία έχει πολλές μορφές, άλλες μόνιμες, άλλες μεταβαλλόμενες, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο σημαντικές, άλλες άμεσες και άλλες έμμεσες, ειρηνικές ή βίαιες. Και γι\' αυτό είναι σημαντικό να ξέρουμε τους τρόπους, τις μεθόδους και τα προβλήματα αυτής της επικοινωνίας.
Από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες μπορεί να παρατηρήσει κανείς τις ιδιομορφίες αυτής της επικοινωνίας.
- Η μία αφορά τη διεύρυνση της αριστοτελικής «δίτιμης» σκέψης στην «πλειότιμη» σκέψη που έχει χαρακτηρισθεί και ως «ασαφής λογική» ή «ασάφεια».
- Από άλλη γωνία διαπιστώνεται ότι οι διεθνείς εξελίξεις συχνά οδηγούν αυτή την επικοινωνία σε κάποια αποφασιστική καμπή, σε μια «κρίσιμη κατάσταση», όχι μόνο προς το χειρότερο, ίσως και προς το καλύτερο, μια καμπή που τη διερευνά η θεωρία των «καταστροφών».
- Τέλος η δυσκολία πρόβλεψης πολυσύνθετων εξελίξεων που όμως κάτω από τη χαοτική τους κίνηση κρύβουν κάποια οργανωμένη δομή εισάγει μια νέα αντίληψη για το «χάος» που σε πολλούς τομείς μπορεί να αναλυθεί για να διερευνηθεί η όποια εσωτερική του οργάνωση. [...] (από την εισαγωγή του συγγραφέα)